بی ریاترین بیان عشق

یک روز آموزگار از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید:آیا میتوانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق،بیان کنید؟برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن،عشق اشان را معنا میکنند.برخی"دادن گل و هدیه" و "حرف های دلنشین"را راه بیان عشق عنوان کردند.شماری دیگر هم گفتند:"با هم بودن در تحمل رنج ها و لذت بردن از خوشبختی"را راه بیان عشق میدانند.در آن بین،پسری برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را برای ابراز عشق بیا کند،داستان کوتاهی تعریف کرد:یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند.آنان وقتی به بالای تپه رسیدند درجا میخکوب شدند.یک قلاده ببر بزرگ،جلوی زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود.شوهر،تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبود.رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر،جرئت کوچک ترین حرکتی نداشتند.ببر،آرام به طرف آنان حرکت کرد.همان لحظه،مرد زیست شناس فریاد زنان فرار کرد و همسرش را تنها گذاشت.بلافاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه های مرد جوان به گوش زن رسید.ببر رفت و زن زنده ماند.داستان به اینجا که رسید دانش آموزان شروع کردن به محکوم کردن آن مرد.راوی اما پرسید:آیا میدانید آن مرد در لحظه های آخر زندگی اش چه فریاد میزد؟بچه ها حدس زدند به حتم از همسرش معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است!راوی جواب داد:نه،آخرین حرف مرد این بود که"عزیزم،تو بهترین مونسم بودی.از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه عاشقت بود."قطره های بلورین اشک،صورت راوی را خیس کرده بود که ادامه داد:همه زیست شناسان میدانند ببر فقط به کسی حمله میکند که حرکتی انجام دهد و یا فرار کند.پدر من در آن لحظه وحشتناک،با فدا کردن جانش پیش مرگ مادرم شد و او را نجات داد.این صادقانه ترین و بی ریاترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود..... پــــایـــــان!!!!!!!